بر داغ فراق ما نمک پاشیدند

صدای زجه مادری که دیروز تولد پسر بچه‌اش بوده دل هر انسانی را آتش می‌زند. 

پیرمردی که گل‌های پرپر شده بر روی سر جمعیت می‌پاشد.

خودروهای که باید پیکرها را تا گلزار شهدا حمل کنند، در گوشه‌ای از مصلا ایستاده‌اند.

صدای فریادهای مادران و خواهران فضای مصلا را پر کرده است و صدای آنها از صدای سخنران که پشت بلندگو صحبت می‌کند، بلندتر است.

پرچم مشکی در جلوی جمعیت در حال چرخاندن است.

زنان سیاه پوش روی فرش‌های جلوی ساختمان مصلا بر سر و سینه می‌زنند. پدری که از حال رفته، روی صندلی گلاسه نشسته و عمویی که برادرش را از دست داده از هوش رفته است.
 توان توصیف این همه غم کرمان را چه کسی دارد، آیا هیچ واژه‌ای در خلقت وجود دارد که آن را برای وصف چنین فراقی به کار برد؟

حین خروج پیکرها از خودروها یک نفر در جلوی جمعیت با صدای بلند فریاد می زند”مرگ بر آمریکا، مرگ بر منافق و مرگ بر آمریکا”. پیکرها را به جلوی جایگاه منتقل کردند و صدای خسته “یا حسین” زنی از میان جمعیت شنیده می‌شود.

ادامه دارد…