ذبح انسانیت در « رفح و غزه»

بعد از ماه‌ها تجاوز وحشیانه و اعمال وقیحانه و غیر انسانی و کشتار جمعی و نسل‌کشی وحشتناک اسرائیل در غزه و فلسطین، بالاخره اسرائیل در فهرست سیاه سازمان ملل قرار گرفت.

دبیرکل سازمان ملل تصمیم خود برای قراردادن اسرائیل در فهرست سیاه کشورهایی که به کودکان در مناطق درگیری آسیب می‌زنند را به این رژیم اعلام کرده است و اکنون بعد از غزه، نوبت «رفح» رسیده است!

رفح از شمال به خان یونس و از جنوب به اراضی مصر و از غرب به دریای مدیترانه و از شرق به منطقه موسوم به خط سبز منتهی می‌شود که حد فاصل مناطق فلسطینی و اراضی اشغالی است، اسرائیل پس از ماه‌ها تهدید، عملیات نظامی خود علیه رفح را آغاز کرد.

 حمله راکتی به گذرگاه «کرم ابوسالم» منجر به کشته شدن چهار سرباز اسرائیلی شد، پس از این اتفاق، گذرگاه به‌عنوان یکی از نقاطی که کمک‌های بشردوستانه به آوارگان فلسطینی از آن گذر می‌کرد، به مدت چهار روز بسته شد.

رفح در خون غوطه‌ور است و اکنون بیش از نیمی از مردم غزه و رفح غذا و آبی برای خوردن ندارند، جهان، جنایت رژیم صهیونیستی در بمباران چادرهای آوارگان فلسطینی در رفح را محکوم کرده چرا که ‏امروز غزه و رفح، بالاترین جمعیت کودکان قطع عضو شده در جهان را دارد.

پزشکان استرالیایی که از غزه برگشتند، این منطقه را جهنمی روی زمین توصیف کردند؛ «جراحی‌های وحشتناک که در آنها پاها را قطع و یا شکم افراد را باز کردند، بدون مسکن و بیهوشی! بسیاری از این‌ها کودک بودند هنوز صدای ناله والدین پس از دست دادن فرزندانشان را می‌شنوم.»

در طول تاریخ بشریت کجای دنیا، آتش بر آشیانه مرغ زده‌اند و کودک‌کشی را این‌قدر وقیحانه انجام داده‌اند؟! که اکنون در کنار تصاویر رفح و غزه می‌نویسند «محدودیت منفی ۱۸ سال» غافل از اینکه بیشتر شهدای رفح کودکان زیر ۱۸ سالند، کاش کشته‌شدن هم محدودیت سنی داشت.

وقتی تصاویر جنایت‌های صهیونیست‌ها را در اینترنت جستجو می‌کردم به عکسی رسیدم که جهانی شده بود، سربازان صهیونیست به یک خانه در رفح حمله کردند. خانه‌ای که دیگر نه مادر و پدر داشت و نه مادربزرگ و پدربزرگ و حتی یک بزرگترِ ۱۵ و ۱۷ ساله! فقط بچه‌ها مانده بودند با یک پرچم مقدس از سرزمینی که ۷۵ سال برایش جان می‌دهند اما تن به ذلت نمی‌دهند.

بزرگترینشان که فقط چهار سالش بود قبل از ورود سربازان، پرچم را با بچه‌های دیگر گرفتند با علامت پیروزی … بعد از آن کسی نفهمید سرنوشت این طفل‌های معصوم؛ بزرگ مردان و زنان نترس کوچک چه شد؟

یک سالی هست که کودکان غزه و اکنون رفح، خیلی زودتر از موعد، بزرگ می‌شوند و به فکر نگارش وصیتنامه می‌افتند. محمد عبدالقادر الحسینی، کودک شهیدی است که در وصیتنامه‌اش نوشته: «اگر در جنگ مُردم و رفتم و شهید شدم از حکام عرب نخواهم گذشت، حاکمانی که ما را خوار کردند، روزگار سختی را بدون آب و غذا سر کردیم، علی رغم سن کم، موهایم سفید شده است، خدا شما را نبخشد و از شما نگذرد، به نزد خدایی که خالق هفت آسمان است از شما شکایت می‌کنم، مرا ببخش مادر، تو را خیلی دوست دارم، از دوری من ناراحت و محزون نشوی، نامه من برای مردم مصر، یمن، اردن، الجزایر، لیبی، لبنان تونس، سودان، سومالی و مالزی است. این امانتی از طرف من به شما، غزه را به حال خود رها نکنید، غزه را فراموش نکنید! شما را سوگند داده و به شما وصیت می‌کنم، هرکس نامه مرا دید بر عهده‌اش است که آن را منتشر کند، به اذن خدا من شهید هستم.»( ۲۰۲۴/۳/۲۵)

کجای تاریخ و چه کسی جرأت دارد حجم غم جانفرسا و دردناک دختر بچه‌ای که سر بُریده شده مادرش را دیده ‌است، در تاریخ بنگارد؟! کدام قلم یارای همچنین نگارشی است؟!

امروز غزه و رفح همچنان در آتش می‌سوزند و جریان مقاومت همچنان دست‌ تنهاست، به‌طور قطع روزهای آینده روزهای سخت مقاومت است و جهان باید از  «جریان مقاومت» حمایت کند.

انتهای پیام